Buldog angielski jest jakby zmniejszoną wersją bojowych psów z Cesarstwa Rzymskiego. Przodkami buldoga angielskiego były rzymskie molosy. Między XIII a XVIII w Anglii organizowano wątpliwą rozrywką dla tłumów jaką były walki psów ze zwierzętami.
Gdy pogłowie niedźwiedzi, jeleni i dzików zmalało zaczęto wprowadzać do walk byki. Ku uciesze tłumów zadaniem psa było złapanie byka za ucho, bądź nos i przytrzymanie przy ziemi.
Duże psy były jednak bardziej narażone na rogi byka, którymi starał się on obronić przed atakiem psa. Zaczęto więc prowadzić selekcję psów pod względem pokroju.
Hodowla buldoga była ściśle związana ze sportem szczucia byków.
Należy jednak wspomnieć, że dolewka krwi alaunta uznanego w 1406 roku za najlepszego psa do chwytania i utrzymywania byka spowodowała zmianę wyglądu psów.
Mniejszy pies miał większe szansę przeżycia, był zazwyczaj bardziej zwrotny i szybki. Psy, które powstawały w wyniku krzyżówek, były zwinne, szybsze i wytrzymalsze niż rzymskie psy, a zarazem posiadały atrybut w postaci płaskiej części twarzowej.
Ta cecha była ważną rolę, gdyż umożliwiała psu zarówno pochwycenie nozdrzy byka, jak i swobodne oddychanie.
Dokładnie nie wiadomo, kiedy doszło do rozdzielenia mastifów i buldogów. Wiadomo jednak, że podczas selekcji psów do walk zwierząt (bear-baiting i bull-baiting) zwracano głównie uwagę na wolę walki psa, a nie jego cechy zewnętrzne.
Charakterystyka
Kraj pochodzenia
Anglia
Przydatność
Pies do towarzystwa
Wielkość
– Buldog angielski waży 22-25 kg;
– Psy: 25 kg (55 Ib);
– Suki: 22,7 kg (50 Ib);
– w kłębie osiąga wysokość 30-40 cm;
Szata
Krótka sierść występuje:
– w umaszczeniu płowym;
– w umaszczeniu rudobrązowym;
– w umaszczeniu pręgowanym (z czarnym pyskiem i białymi znaczeniami lub bez);
– w umaszczeniu białym (z dużą ilością czarnego pigmentu na pysku i oczach);
– w umaszczeniu łaciatym.
Historia rasy
Pierwsze wzmianki o psie nazywanym ówcześnie bulldogges, pojawiły się już w 1500 roku kiedy u Cocke Sorrellsa dekretem z 1835 roku zabroniono szczucia byków, powoli zaczęła rasa ewaluować i wygląd buldoga stopniowo ulegał zmianom. Stał się on masywniejszy, ze skróconym pyskiem, bardzo masywną i dużą głową z silnymi szczękami i jednocześnie przodozgryzem.
Popularność i uwielbienie dla buldoga zmieniało się podczas ewaluowania rasy. Najpierw uważany był za najlepszego psa do walk z bykami, jednak po zakazaniu tej rozrywki stał się on psem awanturników, złodziei i przestępców. W roku 1818 w piśmie „The british field Sports” ukazał się artykuł o buldogach. Przeczytać w nim można mało pochlebny opis zwierzęcia, które potem miało się stać narodowym psem Brytanii: „Buldog, używany i chętny do najmniej szlachetnych celów, jest najdoskonalszym łotrem wśród psów. Ma on naturę pospolitego przestępcy. Nie ma z niego żadnego pożytku i nie zasługuje sobie na ludzkie traktowanie, wyrozumiałość czy też litość. Wytępienie całej rasy byłoby olbrzymią korzyścią dla ludzkości.”
W 1860 roku buldogi uzyskały status prawny, wkraczając na ringi wystaw. Pierwszą była wystawa w Birmingam, podczas której stworzono oddzielną klasę dla buldogów. Jednak psy prezentowane podczas tej i następnych wystaw różniły się od siebie eksterierem. Pojawiały się egzemplarze małe i zupełnie sporych rozmiarów, z uszami stojącymi lub wiszącymi i z różnej długości kufą.
W 1875 roku powstał New Bulldog Club, który wydał w tym samym roku pierwszy wzorzec rasy, powstał 1892 British Bulldog Club. Przez lata hodowcy i kynolodzy pracowali nad wizerunkiem psa poprzez selektywną hodowlę, która doprowadziła do powstania buldoga w jego obecnej formie.
Buldog angielski jest psem łagodnym, spokojnym i kochającym właściciela. Zdarzają się jednak egzemplarze pobudliwe i nerwowe. Buldog angielski bywa również bardzo silny, wyjątkowo cierpliwy i kochającym dzieci psem domowym. Ze względu na częste u tej rasy problemy z oddychaniem, należy uważać podczas spacerów w upalne dni. Duża ilość ruchu nie jest wskazana dla tego domowego atlety, gdyż może dostawać zadyszki po forsownych ćwiczeniach.
Charakter
Buldog angielski jest psem żywym, spontanicznym, nieskomplikowanym, o zrównoważonym charakterze i „z poczuciem humoru”, wrażliwym, w razie potrzeby nieustępliwym, inteligentnym, rozważnym, spokojnie zachowującym się w domu.
Buldogi są bardzo uczuciowe i wolą przebywać z rodziną.
Pielęgnacja
Podczas linienia martwe i luźne włosy usuwa się łatwo za pomocą gumowej szczotki.
Systematycznie należy czyścić fałdy na pysku, najlepiej używając specjalnych środków.
Buldog angielski lubi leżeć na miękkim podłoży, w suchym, pozbawionym przeciągów miejscu.
Absolutnie nie nadaje się do kojca.
Wychowanie
Na ogół psy tej rasy są łatwe w szkoleniu.
Bardzo wrażliwe na twój głos, będą reagować na przyjazną, ale zdecydowaną prośbę.
Pod żadnym pozorem nie wolno ich traktować surowo, ale też nie można im za dużo pozwalać.
Z buldogiem angielskim cały czas postępuj konsekwentnie.
Zachowanie w środowisku
Współżycie z innymi psami i zwierzętami domowymi jest zazwyczaj bezkonfliktowe.
Buldogi angielskie są idealnymi przyjaciółmi dla dzieci.
Buldog angielski jest bardzo tolerancyjny.
Niemniej niektóre buldogi są bardzo podejrzliwe, natomiast inne zaprzyjaźniają się ze wszystkimi.
Ruch
Nie jest to rasa wymagająca długich spacerów. Buldogowi angielskiemu wystarczą trzy krótkie spacery w ciągu dnia, resztę czasy chętnie spędzają w domu lub w ogrodzie, pod warunkiem, że rodzina będzie w pobliżu.
Są idealnymi psami dla ludzi mniej aktywnych.
Szczenięta buldoga angielskiego mają skłonność do kontynuowania biegania i zabawy nawet wtedy, gdy są wyczerpane.
Należy zapewnić im wystarczająco dużo odpoczynku i ograniczyć ilość ćwiczeń, by energia mogła zostać spożytkowana na ukształtowania zdrowych kości, mięśni i stawów.
Buldog angielski nie znosi wysokiej temperatury, więc należy podczas upałów zapewnić chłodne miejsce do leżenia.
FCI – Buldog Angielski
Wzorzec rasy FCI nr 149
Klasyfikacja FCI
Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Sekcja 2. l Molosy, typ dogowaty. Nie podlegają próbom pracy.
Wygląd ogólny
Pies krótkowłosy, krępy, przysadzisty, o szerokiej, mocnej i zwartej budowie. Masywna głowa, dość duża w stosunku do tułowia. Żaden element nie może być przerysowany w stopniu zakłócającym ogólną harmonię, ani powodować wrażenia deformacji, ani nie może zakłócać dynamiki ruchu. Część twarzowa krótka, kufa szeroka, tępo zakończona i poddarta do góry. Tułów krótki, bardzo zwarty, kończyny masywne, muskularne i sprawne. Tylne kończyny długie i mocne, ale nieco lżejsze niż przednie. Suki nie są tak szeroko i mocno zbudowane jak psy.
Głowa i czaszka
Duży obwód głowy powinien (mierząc przed uszami) odpowiadać mniej więcej wysokości w kłębie. Patrząc od przodu głowa od żuchwy do wierzchołka czaszki powinna sprawiać wrażenie wysokiej, jak również szerokiej i kwadratowej. Rozszerzające się na wysokości oczu policzki powinny być mocno zaokrąglone.
Patrząc z profilu głowa od potylicy do końca nosa powinna być bardzo wysoka i krótka. Czoło płaskie, skóra na głowie powinna tworzyć luźne fałdy, które jednak nie mogą być ani zbyt silnie wykształcone, ani opadać na część twarzową.
Kości czołowe wyraźnie zaznaczone, szerokie, wysokie i kwadratowe; stop głęboki i szeroki. Od stopu do czubka głowy przebiega środkiem szeroka i głęboka bruzda czołowa, która wyczuwalna jest aż do potylicy. Część twarzowa od przedniej krawędzi kości policzkowych do czubka nosa krótka z fałdami skóry.
Kufa krótka, szeroka, zadarta do góry i od kąta oka do kąta warg bardzo głęboka. Nos i nozdrza duże, szerokie i czarne, w żadnym wypadku czerwone, brązowe lub wątrobiane.
Czubek nosa cofnięty w stronę oczu. Odległość mierzona od wewnętrznego kąta oka (lub od środka stopu) do czubka nosa nie powinna być dłuższa niż odległość od czubka nosa do krawędzi dolnej wargi. Nozdrza powinny być duże, szerokie, rozdzielone wyraźną pionową, prostą kreską.
Fafle grube, szerokie, wiszące i bardzo głębokie, zakrywające po bokach całkowicie żuchwę, z przodu natomiast powinny sięgać do żuchwy i zakrywać całkowicie zęby. Szczęki szerokie, masywne i graniaste.
Żuchwa z przodu znacznie dłuższa niż szczęka i wygięta do góry. Patrząc od przodu poszczególne partie pyska muszą być symetryczne i równomiernie proporcjonalne po obu stronach osi głowy.
Oczy
Patrząc od przodu powinny być osadzone głęboko w czaszce i jak najbardziej oddalone od uszu. Oczy wraz ze stopem powinny być umieszczone na jednej osi tworzącej z bruzdą czołową kąt prosty.
Rozstaw oczu szeroki, jednak tak aby ich zewnętrzne kąciki znajdowały się jeszcze wewnątrz konturu policzków. Oczy o okrągłym kształcie, średniej wielkości, ani zbyt głęboko osadzone, ani wyłupiaste; kolor oczu bardzo ciemny, niemal czarny, białka nie mogą być widoczne jeżeli wzrok psa skierowany jest do przodu.
Uszy
Wysoko osadzone, tak aby patrząc od przodu przednia ich krawędź tworzyła przedłużenie zewnętrznego konturu czaszki w jej najwyższym punkcie. Powinny być szeroko rozstawione, wysoko nad oczami i jak najdalej od nich.
Prawidłowe są uszy małe i cienkie, w kształcie róży, tzn. w tylnej części fałdujące się do wewnątrz i skierowane do tyłu, z górną, przednią krawędzią skierowaną na zewnątrz i do tyłu oraz z widoczną częściowo wewnętrzną stroną małżowiny.
Uzębienie
Szczęki szerokie i graniaste, sześć małych siekaczy umieszczonych w prostej linii pomiędzy szeroko rozstawionymi kłami. Zęby duże i mocne, niewidoczne przy zamkniętym pysku. Patrząc od przodu żuchwa umieszczona jest bezpośrednio i równolegle pod górną szczęką.
Szyja
Średniej długości (raczej krótka niż długa), bardzo gruba, mocna i głęboka. Dobrze wysklepiona linia karku, z dużą ilością luźnych, grubych fałd skóry w okolicach gardła, tworzących po obu stronach, od żuchwy aż do klatki piersiowej, podgardle.
Kończyny przednie
Łopatki szerokie, ukośne i długie, bardzo mocne i muskularne, sprawiające wrażenie jakby były umieszczone po bokach tułowia.
Obszerna, zaokrąglona i bardzo głęboka od kłębu, aż do najniższego punktu mostka klatka piersiowa, nisko opuszczona pomiędzy kończynami, o dużej średnicy i zaokrąglonym kształcie za przednimi kończynami (żebra mocno wysklepione, nie płaskie).
Przednie kończyny są masywne, mocne, dobrze wykształcone, szeroko rozstawione, grube, muskularne i proste. Linia zewnętrzna sprawia wrażenie raczej zaokrąglonej, ale kości są mocne i proste, nie wykrzywione lub łukowato wygięte.
Przednie kończyny są w stosunku do tylnych krótkie, ale nie na tyle aby przez to grzbiet sprawiał wrażenie długiego lub przeszkadzało to psu w ruchu i powodowało ułomny wygląd. Łokcie są nisko umieszczone i wyraźnie odstające od tułowia. Śródręcze krótkie, proste i mocne.
Tułów
Klatka piersiowa szeroka, wysklepiona, dobrze wykształcona i głęboka. Grzbiet krótki, mocny, w okolicy barków szeroki, zwężający się w partii lędźwiowej. Bezpośrednio za łopatkami grzbiet musi się lekko obniżać (to jego najniższy fragment), i od tego miejsca kręgosłup powinien się wznosić aż do lędźwi (przy czym najwyższy punkt lędźwi umieszczony jest wyżej niż łopatki), po czym gwałtownie opadać łukiem do ogona (tzw. „roach-back”).
Jest to charakterystyczna cecha tej rasy. Tułów z dobrze wykształconymi, sięgającymi daleko do tyłu żebrami; brzuch podkasany, nie obwisły.
Kończyny tylne
Muskularne, o mocnym kośćcu, dłuższe od kończyn przednich, przez co partia lędźwiowa jest wzniesiona, stawy skokowe nieznacznie katowane i nisko ustawione.
Nogi długie i muskularne od lędźwi aż do stawu skokowego; śródstopie krótkie, proste i mocne. Kolana zaokrąglone i odstawione lekko na zewnątrz; stawy skokowe są zbliżone do siebie, a łapy zwrócone na zewnątrz.
Łapy
Przednie łapy proste i zwrócone nieco na zewnątrz, średniej wielkości, umiarkowanie zaokrąglone. Tylne łapy okrągłe i zwarte, palce grube, wyraźnie od siebie oddzielone, wysklepione.
Ogon
Nisko osadzony, u nasady prosty, następnie wygięty na dół, okrągły. gładkowłosy, bez frędzli lub szorstkiego włosa, średniej długości, raczej krótki niż długi, gruby u nasady i szybko zwężający się ku cienkiemu końcowi. Noszony na dół (bez zakręcania końca ogona do góry) i nigdy nie unoszony ponad linię grzbietu.
Chody
Wyraźnie ciężkie i skrępowane, podobne do poruszania się krótkimi, szybkimi kroczkami na palcach. Tylne kończyny nie są unoszone wysoko nad ziemię, przez co odnosi się wrażenie, że pies powłóczy nimi. W biegu jedna z łopatek może pracować mocniej.
Szata
O delikatnej strukturze, krótka, przylegająca i gładka (twarda tylko na skutek swojej długości i przylegania, jednak nigdy nie jest szorstka).
Umaszczenie
Jednolite lub jednolite z czarną maską, kolory zawsze błyszczące i czyste: pręgowany, rudy we wszystkich odcieniach (jeleni, płowy, płowożółty itd.), biały i srokaty (tzn. biały w połączeniu z jednym z wymienionych wyżej kolorów). „Dudley” (tzn. bez pigmentu na nosie), czarny i czarny podpalany są wysoce niepożądane.
Waga
Psy: 25 kg (55 Ib)
Suki: 22,7 kg (50 Ib)
Wady
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Uwagi do wzorca
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.